Jaren zal ik met dit probleem. Mijn valkparkiet is daarmee gestart, daarna heeft de amazone het overgenomen en uiteraard deed de grijze roodstaart lustig mee. Schreeuwen zodra ik maar eventjes de kamer verliet. Eerlijk waar, gek werd ik daarvan. Ik heb heel veel geprobeerd. Niets mocht een langdurig resultaat hebben. Mogelijk omdat ik zelf na verloop van tijd vergat te prijzen als zij eens niet schreeuwden.
Toen liep ik tegen het boek aan "de papegaai die dacht dat ze een hond was" van Nancy Ellis-Bell. Zij beschrijft haar ervaringen met een wildvang Ara. Zijn schrijft dat ze met deze vogel om wilde gaan op basis van fair play. Dat sprak me aan. Duidelijk en eerlijk zijn en aangeven wat je gaat doen, zodat de papegaai leert je gedrag met je woorden te combineren.
Dit was bij mij thuis een succesformule. Steeds hield ik dit in mijn achterhoofd: fair play. Seconde voor halve minuten verdween ik uit zicht, maar steeds met de woorden "ik ben zo terug", "ik kom vanmiddag terug", als ik wat langer weg zou blijven. In eerste instantie hadden ze niet eens de kans om te schreeuwen, want dan was ik al weer en prees ze enthousiast. Steeds duurde de tijdspoze langer. En nu na maanden kan ik zeggen, het is gelukt. Ik kan nu langere tijd, bijvoorbeeld een kwartier, de kamer verlaten, zonder dat ze me hor en dol maken van het schreeuwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten