Max wil niet!

Vandaag is het eindelijk weer eens mooi weer. Ik ben met Noa naar het park geweest en zij vond het heerlijk. Ze heeft echt genoten.
Maar toen, Max. Hij was onwillig. Wilde niet opstappen. Ik heb hem toch met lichte drang op laten stappen, omdat ik niet wil dat hij weer de baas wordt. Maar ik merkte dat hij er geen zin in had. Goed, terug op zijn standaard. Even later heb ik het weer geprobeerd, ook toen was hij onwillig, probeerde te bijten maar dit was - geloof me, ik heb er nu verstand van - een waarschuwing. Er is dus geen sprake van agressie, maar puur van geen zin, "ik zit hier lekker, ik wil liever slapen". Ik heb er voor gekozen hem te laten. Of het goed is of niet, ik weet het niet. Maar voor mij leverde het geen stress op, en daarom ook niet voor de vogels.

Vanavond stress

Nu ging het fout, en niet zo'n beetje ook. Eerst 's morgens al. Ik stond met het zweet op het voorhoofd. Eten en drinken uit te delen. Veel geschreeuw. Maar toen, na een vreselijke dag op het werk, word ik ontvangen door een soort brandweersirene van 1 1/2. uur, onafgebroken. Ik kan niet meer. Hier kunnen geen oordoppen tegenop. Het enige wat ik wil is rust, rust en nog eens rust. zodra ik me bewust ben wat er aan de hand is, gaat het iets beter. Eigenlijk zijn papegaaien heksen, die je om kunnen toveren in ellendige wezens. hellup, stil, hellup. Quiet, silance, enfin snavel houden dus. Ik weet niet welke taal Venezuela amazone verstaan, maar iets minder geluid komt ook aan. this is it!

Max de sloper

Toen ik vanmorgen de kooien schoonmaakte, heb ik op de klimstandaard een nieuw stuk speelgoed gehangen. Een kolossaal hout met touw-constructie. Max is de hele dag bezig geweest met slopen. Zeer geconcentreerd wordt het speelgoed stukje bij beetje gesloopt.

Noa's kooi

 

 

Binnen een uur tijd heeft Noa haar schone kooi, de bodem bedekt met nieuwe kranten, omgetoverd in deze zooi. De amazonepapegaaien laten hun kooi meestal ongemoeid, vinden een oud tijdschrift ook wel leuk om te knippen. Maar de grijzen zijn slopers. Ook Ben gooit zijn etensbak (lees hondenvoerbak, want andere gooit hij zo door de kamer) door zijn hele kooi heen. Flinke klappen schrikken mij soms overeind, wat! Dat is Ben die speelt met de zijn bak. Ook trekt hij de krant onder de bak uit, frommelt of gooit hem uit zijn kooi. Ik heb het er maar druk mee om het huis een beetje schoon te houden.  

Rustig

Het is zo rustig hier met vier papegaaien. Iedere avond vraag ik me weer af wanneer barst het los? Het gebeurt gewoonweg niet. Tuurlijk, ze hebben hun momentjes, maar dat is niets in vergelijking met voorheen. Zouden papegaaien dan werkelijk toch zo gevoelig zijn voor de stemming en de stress van hun baasjes? Ik kan het bijna niet geloven, nog niet althans. Ik geloof ook niet dat ik zonder stress ben. Ieder mens heeft wel even last van spanning. Ik doe een testje. Het ultieme stressmoment voor mij is als ik weer eens mijn inlogcodes kwijt ben. Ik loop dan rood aan, zoek wanhopig naar mijn boekje, maar er gebeurt op papegaaiengebied niks bijzonders. De een strijkt zijn veren, de ander pikt een brokje. Maar dan, als er even later sprake is van echte stress bij mij: wachtwoord is niet goed. Wel dan raak ik blijkbaar echt gestrest en nemen de vogels dat meteen over. Schreeuwend en bijna jankend volgen ze mij gehannes met allerlei geheime plekjes waar ik wachtwoorden noteer. Ik moet voor hen in ieder geval wel echt stress hebben, geen nep. Leerzaam onderzoekje. Mijn oplossing voor dit moment: dit soort klusjes doen als de vogels slapen.

Samen een appel eten schept een band

 

 

Samen een appel eten. Gezellige zondagmiddag met vier papegaaien en het is echt rustig. Ik hoef het huis niet uit te vluchten. Vanmorgen heb ik de kooien en de speelplaats schoongemaakt, ook toen waren ze niet luidruchtig. Wel iets meer opgewonden dan normaal. Ik vraag me echt steeds af of ik degene ben die is veranderd, ben ik reden geweest van zoveel geschreeuw en gebijt? Maar ben ik nu ook reden van alle rust en harmonie in huis? Terwijl ik dit schrijf weet ik ook dat er straks weer een luidruchtig moment zal zijn: etenstijd. Om mezelf te controleren in die omstandigheden, doe ik oordopjes in. Zo reageer ik minder heftig, vaak helemaal niet. Ik constateer een feit: ze zijn druk. Ik loop rustig door de kamer en ben bezig met die dingen die ik doe, ik negeer het geluid gewoon. Blijkbaar is dat voldoende om die luidruchtige momenten niet nog luidruchtiger te maken en ook niet om ze uren te laten duren. 



Ben

'^.^ Ben says Gangnam Style ^.^' bekijken op YouTube

Max

Ik weet niet wat er aan de hand is, maar Max is bijna weer de oude. Hij is lief, minder schreeuwerig, niet agressief en hij eet meer. Hele dage plat op de kooi, geen brok naar binnen en bijzonder luidruchtig en agressief, zo heb ik hem het afgelopen jaar meegemaakt en hier op dit blog ook beschreven.
Vanavond als ik thuiskom, dan zijn de amazones zeer opgewonden. Op een schaal van 1-10 kan ik stellen dat ze op ongeveer 9 zitten. Toekie schreeuwt, Max schreeuwt mee, geeft af en toe aan flinke maai aan zijn speelgoed, en stapt met gewaaierde staart over de klimboom. Ik zeg gedag, maar laat ze daarna uitrazen en weer zelf kalmeren. (Geleerd van de hondenfluisteraar). Om kwart over zes keert de rust terug. De grijze roodstaarten zitten stilletjes in een hoekje bij zoveel herrie.
Ik ga de vogels eten geven en zelf aan de slag in de keuken.
Na het eten zie ik dat de amazones een stuk zijn gekalmeerd maar nu gaan de grijzen aan de haal. Ik besluit om Max stiekem in de gaten te houden en hem dan - als het mogelijk is - op te laten stappen en in de reiskooi te plaatsen, zodat we even naar het park kunnen. Het is nu nog mooi weer. Het is best spannend, maar ik heb er vertrouwen in. De kooi staat klaar, krantje onderin, deurtje open. Max is rustig, slanke staart en geen flitsogen. Ik moet er nog bij vertrouwen dat ik de amazones nu niet bij elkaar heb gelaten. Dan laat ik Max opstappen en hij weigert. Hij loopt weg. Ik probeer het nog eens, weer deinst hij achteruit en verstopt zich achter speelgoed. Dat is wat zeg. Ik blijf rustig, jaag hem niet op en zet hem ook niet klem. Uiteindelijk tilt hij zijn pootje op en stap op. Hij is nerveuzig, maar als hij ziet dat we gaan wandelen (ik zeg ook dat we naar buiten gaan) ontspant hij. We hebben een leuke wandeling gehad, alle twee genoten van het weer en de omgeving.

Even voorstellen

Toekie, Venezuela amazone

 

Ben, grijze roodstaart

 

Daar zijn ze dan!

Brandalarm

Noa heeft mij vandaag nogal laten schrikken. Ik was in de gang bezig en plotseling ging de rookmelder af. Als dat gebeurt, dat vreselijke, doordringende signaal, dan slaan bij mij bijna alle stoppen door. Verbaasd stond ik even later bij de rookmelder, geen geluid, geen signaal. Vijf seconde later weer het geluid. Max zat verschrikt op zijn standaard, Noa genoot van mijn reactie: zij had het geluid nagebootst van de rookmelder. Tjoeh....